شنبه, ۳۱ فروردين ۱۳۹۲، ۰۵:۰۸ ب.ظ
عقل در زندگی ( عقل و رضا [2] )
واجب است بر مؤمنان که هر روز به پرونده ی اعمالشان نگاه کنند که ببینند برای فردای خود چه فرستاده اند. تقوا و دوری از گناهان و توبه از بسیاری از گناهان امکان ندارد؛ مگر اینکه انسان با نگاه به فردا زندگی کند.
واتقوالله دوم : مراقبت کنم از اینکه حتی در ذهنم، خطا و عصیان و جنایت و خیانت را پرورش ندهم.
تقوای ذهنی را مطرح می کند.
«ان الله خبیر بما تعملون» اشاره دارد که با ریا و فیلم بازی کردن، انسان ها نمی توانند به باطن سعادت برسند. باطن سعادت باطنی است که خداوند آگاه است ما در کدام قسمت از دین قرار داریم.
در آیه بعد می فرماید : ولا تکونوا کالذین نسوا الله فأنساهم أنفسهم اولئک هم الفاسقون
کسانی که تقوای عملی و ذهنی نداشته باشند و به فردای خودشان نگاه نکنند، تصور می کنند خدا را فراموش کرده اند، در حالیکه خودشان را فراموش کرده اند.
حضرت امام (ره) بسیار بر روی این موضوع، بخصوص برای جوانان تاکید داشتند.
آیا طوری زندگی کرده ای که یک روز هم از دستت نرود که چیزی برای فردایت نفرستاده باشی؟
وقتی بگذاریم و روزانه با خدایمان خلوتی داشته باشیم که برای قیامتمان چه فرستادیم.
برگ عیشی به گور خویش فرست / کس نیارد ز پس، تو پیش فرست
حتی کسی که چندان توفیقی برای اعمال عبادی ندارد، می تواند چند دقیقه قبل از خواب چیزی جور کند که دست خالی به خواب نرفته باشد.
+ روایت از حضرت سول (ص) : از اولیا و پدر و مادران آخرالزمان بیزارم؛ علت را پرسیدند، فرمودند چون تمام همّ و غم خویش را برای دنیای فرزند صرف می کنند و اگر فرزندشان رغبتی به آخرت داشت، او را نهی می کنند.
مسائل دینی و معنوی در آخرالزمان می شود فرعیات.
+ هیچ بنده ای با نگاه دنیا مدارانه نمی تواند از خدا راضی باشد.
کسی که تمام هم و غم اش این است که به کرسی های دینا برسد، محال است راضی شود! اگر کسی به قیامت نگاه نکند چگونه می تواند خدا را عادل بداند !؟
فقط کسانی که مطمع اصلی‌شان آخرت است می توانند از خدا راضی باشند.
شکست های دنیایی مذاق انسان را تلخ می کند و این تلخی سال ها در کام تو می ماند. تلخی ها اجازه نمی دهد انسان از خدای خودش راضی باشد.
دنیایی که عبد از خدای خودش راضی نیست، بسیار غیر قابل تحمل است.
ولا تکونوا کالذین نسوا الله فأنساهم أنفسهم اولئک هم الفاسقون
کسانی که خدا را فراموش می کنند، دنیای خویش را تلخ می کنند.
چرا الان در حین زیارت احساس راحتی و شیرینی داری؟ چون همّ و غمت را برای عُقبی و رضایت خدا گذاشتی.
در دنیای انسانی اشک علامت ناراحتی و غم است. ولی چرا از حرم شاداب بر می گردی؟ چون دنبال خدا می گشتی و وقتی که خدا بیاید، لذت می آید.
عبادت بی بهجت، عبادت مشکل دار است. خدایی در کار نبوده. عبادت باید نشاط و شوق بیاورد.
در متن روایت فرموده اند دعای کسی مستجاب است که در صلح با خداست. وقتی از خدا راضی نیستی و خدا هم از تو راضی نیست، واضح است که این دعا به خدا نمی رسد!
دعا، خواستن، دعوت، در صلح ایجاد می شود.
اگر نسبت به گیرهای زندگی ات، بالا و پایین شأن و مقامت، نسبت به لذت های ناکام مانده ات و.. با خدا مشکل داری، در صلح با خدا نیستی.
در دعا می گوییم «اللهم اغفرلی الذنوب التی تحبس الدعا»
بسیاری از جواب های خداوند به بندگان قهر از خدا برای این است که بروند و دیگر نیایند!
چیزی که خداوند به زور و بر اثر اصرار و قهر بدهد، برکتی در آن نیست. از حاجتی که در حال دعوا و قهر و به زور می گیری، شادمان نباش؛ حتما یک زهری در آن هست.
به خدا و امام یادآوری می کنید !؟
در حرم و در این فضا، اولیا خدا نسبت به دنیا ساکت می شوند. حتی تکرار هم نمی کنند.
امام رضا (ع) عبد خداست، تعصب خدا را دارد. اهل بیت (ع) هیچ گاه از کوره در نمی رفتند، مگر برای گردن‌کشان در مقابل خدا.
+ امامان ما رضا را از محل تقصیر کسب می کنند. ازبس در مقابل خداوند احساس تقصیر می کنند، همیشه راضی اند. آنقدر خودشان را بدهکار می دیدند که جایی برای خواستن و طلبکاری از خدا نبود.
در مسیر بدست آوردن رضای خدا و راضی شدن از خدا، به تقصیر فکر کنیم و از حالت قهر با خدا به در آئیم. نمی ارزد اگر برای قسمتی از دنیا، ذره ای ناراحتی و گله مندی از خدا و آقا علی بن موسی (ع) در قلبت باشد. <
واتقوالله دوم : مراقبت کنم از اینکه حتی در ذهنم، خطا و عصیان و جنایت و خیانت را پرورش ندهم.
تقوای ذهنی را مطرح می کند.
«ان الله خبیر بما تعملون» اشاره دارد که با ریا و فیلم بازی کردن، انسان ها نمی توانند به باطن سعادت برسند. باطن سعادت باطنی است که خداوند آگاه است ما در کدام قسمت از دین قرار داریم.
در آیه بعد می فرماید : ولا تکونوا کالذین نسوا الله فأنساهم أنفسهم اولئک هم الفاسقون
کسانی که تقوای عملی و ذهنی نداشته باشند و به فردای خودشان نگاه نکنند، تصور می کنند خدا را فراموش کرده اند، در حالیکه خودشان را فراموش کرده اند.
حضرت امام (ره) بسیار بر روی این موضوع، بخصوص برای جوانان تاکید داشتند.
آیا طوری زندگی کرده ای که یک روز هم از دستت نرود که چیزی برای فردایت نفرستاده باشی؟
وقتی بگذاریم و روزانه با خدایمان خلوتی داشته باشیم که برای قیامتمان چه فرستادیم.
برگ عیشی به گور خویش فرست / کس نیارد ز پس، تو پیش فرست
حتی کسی که چندان توفیقی برای اعمال عبادی ندارد، می تواند چند دقیقه قبل از خواب چیزی جور کند که دست خالی به خواب نرفته باشد.
+ روایت از حضرت سول (ص) : از اولیا و پدر و مادران آخرالزمان بیزارم؛ علت را پرسیدند، فرمودند چون تمام همّ و غم خویش را برای دنیای فرزند صرف می کنند و اگر فرزندشان رغبتی به آخرت داشت، او را نهی می کنند.
مسائل دینی و معنوی در آخرالزمان می شود فرعیات.
+ هیچ بنده ای با نگاه دنیا مدارانه نمی تواند از خدا راضی باشد.
کسی که تمام هم و غم اش این است که به کرسی های دینا برسد، محال است راضی شود! اگر کسی به قیامت نگاه نکند چگونه می تواند خدا را عادل بداند !؟
فقط کسانی که مطمع اصلی‌شان آخرت است می توانند از خدا راضی باشند.
شکست های دنیایی مذاق انسان را تلخ می کند و این تلخی سال ها در کام تو می ماند. تلخی ها اجازه نمی دهد انسان از خدای خودش راضی باشد.
دنیایی که عبد از خدای خودش راضی نیست، بسیار غیر قابل تحمل است.
ولا تکونوا کالذین نسوا الله فأنساهم أنفسهم اولئک هم الفاسقون
کسانی که خدا را فراموش می کنند، دنیای خویش را تلخ می کنند.
چرا الان در حین زیارت احساس راحتی و شیرینی داری؟ چون همّ و غمت را برای عُقبی و رضایت خدا گذاشتی.
در دنیای انسانی اشک علامت ناراحتی و غم است. ولی چرا از حرم شاداب بر می گردی؟ چون دنبال خدا می گشتی و وقتی که خدا بیاید، لذت می آید.
عبادت بی بهجت، عبادت مشکل دار است. خدایی در کار نبوده. عبادت باید نشاط و شوق بیاورد.
در متن روایت فرموده اند دعای کسی مستجاب است که در صلح با خداست. وقتی از خدا راضی نیستی و خدا هم از تو راضی نیست، واضح است که این دعا به خدا نمی رسد!
دعا، خواستن، دعوت، در صلح ایجاد می شود.
اگر نسبت به گیرهای زندگی ات، بالا و پایین شأن و مقامت، نسبت به لذت های ناکام مانده ات و.. با خدا مشکل داری، در صلح با خدا نیستی.
در دعا می گوییم «اللهم اغفرلی الذنوب التی تحبس الدعا»
بسیاری از جواب های خداوند به بندگان قهر از خدا برای این است که بروند و دیگر نیایند!
چیزی که خداوند به زور و بر اثر اصرار و قهر بدهد، برکتی در آن نیست. از حاجتی که در حال دعوا و قهر و به زور می گیری، شادمان نباش؛ حتما یک زهری در آن هست.
به خدا و امام یادآوری می کنید !؟
در حرم و در این فضا، اولیا خدا نسبت به دنیا ساکت می شوند. حتی تکرار هم نمی کنند.
امام رضا (ع) عبد خداست، تعصب خدا را دارد. اهل بیت (ع) هیچ گاه از کوره در نمی رفتند، مگر برای گردن‌کشان در مقابل خدا.
+ امامان ما رضا را از محل تقصیر کسب می کنند. ازبس در مقابل خداوند احساس تقصیر می کنند، همیشه راضی اند. آنقدر خودشان را بدهکار می دیدند که جایی برای خواستن و طلبکاری از خدا نبود.
در مسیر بدست آوردن رضای خدا و راضی شدن از خدا، به تقصیر فکر کنیم و از حالت قهر با خدا به در آئیم. نمی ارزد اگر برای قسمتی از دنیا، ذره ای ناراحتی و گله مندی از خدا و آقا علی بن موسی (ع) در قلبت باشد. <
