شنبه, ۳۱ فروردين ۱۳۹۲، ۰۵:۰۶ ب.ظ
عقل در زندگی ( عقل و رضا [1] )
اما تفاوت بین صبر و رضا؛
دین، رضا را به ما توصیه می کند.
صبر یعنی تحمل برای رسیدن به چیزی یا درجه ای. ولی معنای رضا، لذت بردن از قضاست؛ اگر خداوند چیزی برای ما مقدر کرد، لذت ببریم، هرچند اگر بلا یا ناراحتی باشد.
کسانی که می گویند خداوند این درد و ناراحتی را فرستاده تا تحمل کنی و گناهانت را پاک کند، مگر کریم برای پاک کردن گناهان ما باید دنبال بهانه باشد !؟ مگر خداوند بخیل است که برای دادن بهشت، ما را به درد و رنج بیاندازد !؟
دین، توصیه به صبر نکرده است. صبر برای عوام الناس است. دین می گوید انسان هایی که به «رضا» رسیده اند، از آنچه خداوند برایشان مقدر کرده، لذت می برند. چون بلا و آزمایش را مایه ی ترقی می دانند، نه کفاره. معتقدند باعث رشد انسان می شود.
سوره مجادله - آیه 22 : رضی الله عنهم و رضوا عنه اولئک حزب الله ألا إن حزب الله هم المفلحون.
کسی که از خدا باشد و خدا هم از او راضی است. قرآن حزبی که طرفداران الله در آن هستند را اینگونه تعریف می کند.
ولی عوام الناس می گویند خدایا صبر ما را زیاد کن.
الان که در حرم امام رضا (ع) هستیم، بخواهیم که به برکت امام رضا (ع)، نظری به ما کنند که به مقام رضا برسیم.
سوره بیّنه - آیه 8 : رضی الله عنهم و رضوا عنه ذلک لمن خشی ربّه.
کسانی که به مقام رضا می رسند کسانی اند که از خداوند تبارک و تعالی حساب می برند؛ خداوند را می بینند.
آیا «رضا» جزء اموری است که باید به دنبالش برویم؟ جزء دانایی هاست؟
دانایی های دینی جزء چیزهایی است که در کتاب ها نوشته شده و ما باید بگیریم.
اما توفیر است بین دانایی های دینی و دارایی های دینی. رضا جزء دانایی ها نیست. رضا یک حالت قلبی‌ست، جبری نیست.
کسانی که به صبر معتقدند، خدا را اینگونه توصیف می کنند :
در کف شیر نر خون‌خواره ای / غیر تسلیم و رضا کو چاره ای
که این دیدگاه را قبلا نقد کردیم. ما قرار است خداوند را دوست داشته باشیم.
ما از رضا لذت می بریم. این نوع دارایی ها کسب کردنی نیست، بیشترش توسلی است. با فکر نمی آید، با توسل بدست می آید.
چه می شود که حضرت زینب (س) در اوج آن همه مصیبت، دست زیر جنازه ی اباعبدالله (ع) می گذارد و رو به آسمان می گوید اللهم تقبل منا هذاالقربان؟
رضا را در حرم امام رضا (ع) بگیرید. اصرار کنید تا امام رضا تفضلاً به شما عنایت کند.
اما این مسئله تناقضی با ابراز ناراحتی کردن ندارد. جزع و فزع برای ناراحتی ها و مصائب، نه تنها قبیح نیست، بلکه ممدوح است. اشک را برای کاهش بار غم آفریده اند. اسلام بنا ندارد جلوی طبیعت ما را بگیرد. هرچه برخلاف طبیعتت بود و به تو عرضه کردند، بدان جزء اسلام نیست.
برای مسائل دنیایی‌تان گریه کنید. مقام رضا به طبیعت بر نمی گردد، به فطرت بر می گردد.
یعنی انسان در عین اینکه گریه می کند، اعتقاد دارد اگر غیر از این بود، بدتر از این بود.
نکته اول - یکی از چیزهایی که در مقام رضا به آن می رسید، این است که گذشته را فراموش می کنید و برای آینده نگرانی ندارید؛ حتی با دین حداقلی؛ که شخص در مسیر است. حتی زمانی که گمان خوبی برای رفتنش ندارد.
تا تو را نوح است کشتی‌بان، غم مخور
فراموشی مطلق.
فرمایش امیرالمؤمنین (ع) است که شیطان آنقدر دردهای چندساله ی ما را پشت سر هم ردیف می کند تا فرصت لذت بردن را از ما بگیرد. هر زمان شخص می خواهد از بندگی اش لذتی ببرد، همه ی دردها و شکست هایش را چنان برایش مجسم می کند که لذت بردن از یادش می رود.
دائم به او القا می کند دفعه قبل هم آمدی خدمت امام رضا (ع)، الان وضع زندگی ات این است! به چه چیزی امید بسته ای !؟
هروقت این جمله در ذهنت آمد، بدان شیطان در مسیرت است.
اگر بخواهیم هر روز دردها و رنج ها را در ذهنمان مرور کنیم، واضح است که کم می آوریم!
نکته دوم - محیط نباید در دوری ما از «رضا» اثری داشته باشد.
ما هیچ گاه نمی توانیم دوری خودمان از خدا را به گردن محیط بیاندازیم.
نمونه های بارزش آسیه همسر فرعون، همسر نوح (ع)، و ..
اتفاقا بسیاری از زنان جهنمی، مردان الهی داشته اند و بالعکس.
محیط در حال تاثیر دارد، ولی «رضا» مقام است. حال، ایجاد مقام نمی کند.
مقام، اعطا کردنی است. دانایی نیست، دارایی است.
رضا به ما یاد می دهد هر محیطی را صلاح خدا بدانیم. رضا آن است که محیطی که در آن هستی را مسیری بدانی برای رسیدن به بهشت و از آن استفاده کنی.
کسی که به مقام رضا می رسد، کسی است که بر طبیعتش غلبه می کند؛ بر خواب، خوراک، خشم و شهوتش. [مبارزه نه، غلبه]
کنترل طبیعت، رضا را به دارایی های شما اضافه خواهد کرد.
دین، رضا را به ما توصیه می کند.
صبر یعنی تحمل برای رسیدن به چیزی یا درجه ای. ولی معنای رضا، لذت بردن از قضاست؛ اگر خداوند چیزی برای ما مقدر کرد، لذت ببریم، هرچند اگر بلا یا ناراحتی باشد.
کسانی که می گویند خداوند این درد و ناراحتی را فرستاده تا تحمل کنی و گناهانت را پاک کند، مگر کریم برای پاک کردن گناهان ما باید دنبال بهانه باشد !؟ مگر خداوند بخیل است که برای دادن بهشت، ما را به درد و رنج بیاندازد !؟
دین، توصیه به صبر نکرده است. صبر برای عوام الناس است. دین می گوید انسان هایی که به «رضا» رسیده اند، از آنچه خداوند برایشان مقدر کرده، لذت می برند. چون بلا و آزمایش را مایه ی ترقی می دانند، نه کفاره. معتقدند باعث رشد انسان می شود.
سوره مجادله - آیه 22 : رضی الله عنهم و رضوا عنه اولئک حزب الله ألا إن حزب الله هم المفلحون.
کسی که از خدا باشد و خدا هم از او راضی است. قرآن حزبی که طرفداران الله در آن هستند را اینگونه تعریف می کند.
ولی عوام الناس می گویند خدایا صبر ما را زیاد کن.
الان که در حرم امام رضا (ع) هستیم، بخواهیم که به برکت امام رضا (ع)، نظری به ما کنند که به مقام رضا برسیم.
سوره بیّنه - آیه 8 : رضی الله عنهم و رضوا عنه ذلک لمن خشی ربّه.
کسانی که به مقام رضا می رسند کسانی اند که از خداوند تبارک و تعالی حساب می برند؛ خداوند را می بینند.
آیا «رضا» جزء اموری است که باید به دنبالش برویم؟ جزء دانایی هاست؟
دانایی های دینی جزء چیزهایی است که در کتاب ها نوشته شده و ما باید بگیریم.
اما توفیر است بین دانایی های دینی و دارایی های دینی. رضا جزء دانایی ها نیست. رضا یک حالت قلبی‌ست، جبری نیست.
کسانی که به صبر معتقدند، خدا را اینگونه توصیف می کنند :
در کف شیر نر خون‌خواره ای / غیر تسلیم و رضا کو چاره ای
که این دیدگاه را قبلا نقد کردیم. ما قرار است خداوند را دوست داشته باشیم.
ما از رضا لذت می بریم. این نوع دارایی ها کسب کردنی نیست، بیشترش توسلی است. با فکر نمی آید، با توسل بدست می آید.
چه می شود که حضرت زینب (س) در اوج آن همه مصیبت، دست زیر جنازه ی اباعبدالله (ع) می گذارد و رو به آسمان می گوید اللهم تقبل منا هذاالقربان؟
رضا را در حرم امام رضا (ع) بگیرید. اصرار کنید تا امام رضا تفضلاً به شما عنایت کند.
اما این مسئله تناقضی با ابراز ناراحتی کردن ندارد. جزع و فزع برای ناراحتی ها و مصائب، نه تنها قبیح نیست، بلکه ممدوح است. اشک را برای کاهش بار غم آفریده اند. اسلام بنا ندارد جلوی طبیعت ما را بگیرد. هرچه برخلاف طبیعتت بود و به تو عرضه کردند، بدان جزء اسلام نیست.
برای مسائل دنیایی‌تان گریه کنید. مقام رضا به طبیعت بر نمی گردد، به فطرت بر می گردد.
یعنی انسان در عین اینکه گریه می کند، اعتقاد دارد اگر غیر از این بود، بدتر از این بود.
نکته اول - یکی از چیزهایی که در مقام رضا به آن می رسید، این است که گذشته را فراموش می کنید و برای آینده نگرانی ندارید؛ حتی با دین حداقلی؛ که شخص در مسیر است. حتی زمانی که گمان خوبی برای رفتنش ندارد.
تا تو را نوح است کشتی‌بان، غم مخور
فراموشی مطلق.
فرمایش امیرالمؤمنین (ع) است که شیطان آنقدر دردهای چندساله ی ما را پشت سر هم ردیف می کند تا فرصت لذت بردن را از ما بگیرد. هر زمان شخص می خواهد از بندگی اش لذتی ببرد، همه ی دردها و شکست هایش را چنان برایش مجسم می کند که لذت بردن از یادش می رود.
دائم به او القا می کند دفعه قبل هم آمدی خدمت امام رضا (ع)، الان وضع زندگی ات این است! به چه چیزی امید بسته ای !؟
هروقت این جمله در ذهنت آمد، بدان شیطان در مسیرت است.
اگر بخواهیم هر روز دردها و رنج ها را در ذهنمان مرور کنیم، واضح است که کم می آوریم!
نکته دوم - محیط نباید در دوری ما از «رضا» اثری داشته باشد.
ما هیچ گاه نمی توانیم دوری خودمان از خدا را به گردن محیط بیاندازیم.
نمونه های بارزش آسیه همسر فرعون، همسر نوح (ع)، و ..
اتفاقا بسیاری از زنان جهنمی، مردان الهی داشته اند و بالعکس.
محیط در حال تاثیر دارد، ولی «رضا» مقام است. حال، ایجاد مقام نمی کند.
مقام، اعطا کردنی است. دانایی نیست، دارایی است.
رضا به ما یاد می دهد هر محیطی را صلاح خدا بدانیم. رضا آن است که محیطی که در آن هستی را مسیری بدانی برای رسیدن به بهشت و از آن استفاده کنی.
کسی که به مقام رضا می رسد، کسی است که بر طبیعتش غلبه می کند؛ بر خواب، خوراک، خشم و شهوتش. [مبارزه نه، غلبه]
کنترل طبیعت، رضا را به دارایی های شما اضافه خواهد کرد.
